Mα τι ωραία μεγάλη αγκαλιά ...είναι αυτός ο πλανήτης!

Tης Ρένιας Λουϊζίδου

Λατρεύω τα ταξίδια. Τόσο απλά. Ανήκω στην ονειροπαρμένη εκείνη κατηγορία των ανθρώπων που όταν ζορίζονται λίγο παραπάνω από την καθημερινότητα, το άγχος και την επανάληψη, κλείνουν τα μάτια και φαντάζονται...

Προορισμός, ανθρώπους πολιτισμούς, ορίζοντες.

Ταξίδια. Μικρές προστατευμένες περιπέτειες. Μια βόλτα στη Via Venetto, ανάβαση στο Μάτσου - Πίτσου, νύχτα στο Σηκουάνα, παζάρια στο Καπαλί Τσαρσί, ράφτινγκ στην Ζανζινβάρι, θέατρο στη Νέα Υόρκη, λιακάδα στο Μαυρίκιο.

Λοιπόν η φαντασίωση αυτή του παγκόσμιου περιηγητή τα τελευταία δέκα δεκαπέντε χρόνια, κόντεψε να γίνει κάτι σαν πραγματικότητα. Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον.

Ταξίδια; Πολλά.. Εύκολα, γρήγορα, απλά. Χιλιάδες πτήσεις φθηνές. Εκατομμύρια προορισμοί, όλοι πιθανοί. Πακέτα ταξιδιωτικά, οδηγοί, σελίδες στο internet, προτάσεις και ιδέες για όλα τα γούστα. Πολίτες του κόσμου -λέει- πια. Μουσικές που ταξιδεύουν, πολιτισμοί που συναλλάσσονται, γλώσσες που αναμιγνύονται, εικόνες που συντίθενται.

Βρε μπας και η παγκοσμιοποίηση έχει και τα καλά της; Μέχρι και η μόδα μας στόλισε στο ethnic από την κορφή μέχρι τα νύχια. Και η μουσική ethnic να'ναι, κι ό,τι να' ναι.

Μα τι ωραία μεγάλη αγκαλιά είναι αυτός ο πλανήτης! Τα σύνορα ανοίγουν, οι άνθρωποι ανακατεύονται, οι αποστάσεις μικραίνουν.

Μικραίνουν; Ή μήπως όχι; Γιατί ξαφνικά ...τι έγινε αλήθεια ξαφνικά;

Εγώ δεν είμαι που θα ταξίδευα χωρίς διαβατήριο σε όλη την Ευρώπη; Τότε γιατί μου ζητάνε ταυτότητα ακόμα και στην πτήση για Θεσσαλονίκη; Γιατί μου κρατάνε ακόμα και το τσιμπιδάκι για τα φρύδια;

Εγώ δεν είμαι που θα έφτανα μέχρι τα βάθη της ζούγκλας στο Βόρνεο; Τότε γιατί σκέφτομαι αυτόματα το «σαρς» κάθε φορά που λέω τη λέξη Ασία; Γιατί με συλλαμβάνω να ρωτάω πόσο φανατικοί οι μουσουλμάνοι είναι στην Ιορδανία; Γιατί σε κάθε βόμβα που σκάει σε κάθε επίθεση αυτοκτονίας, βάζω ένα νοερό -χ- στη λίστα των προορισμών μου; Γιατί το Μπαλί δεν μου αντιστοιχεί πια στον εξωτικό παράδεισο, αλλά στο μέρος που σκοτώθηκαν εκατόν τόσοι άνθρωποι; Γιατί διαβάζω δείκτες εγκληματικότητας και σκέφτομαι ταυτόχρονα το τρίχρονο παιδί μου; Ξαφνικά γιατί ο κόσμος δεν είναι αρκετός που λέει και ο Τζέιμς Μπόντ; Γιατί...

Γιατί ο κόσμος πάντα τόσος ήτανε και τέτοιος... Μικρός και μεγάλος. Καλός και κακός. Ωραίος και άσχημος. Μόνο που τώρα που παριστάνουμε ότι τον ενώσαμε και ότι ξέρουμε τα πάντα πια ο ένας για τον άλλον, τώρα εμβρόντητοι ανακαλύπτουμε την άβυσσο που μας χωρίζει.

Άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και το κουτί της Πανδώρας μαζί. Και τώρα απλώς γίνονται όσα ήταν δρομολογημένα να γίνουν. Φανερώνονται όσα ήταν κρυμμένα αλλά και όσα κάναμε πως δεν τα βλέπουμε. Αχ δεν θα το αντέξω απ' όλα αυτά να μείνει μόνο το Ινδικό πασούμι του Κολωνακίου, το καφτάνι και ο μεταμοντέρνος αμανές με το Beat. Νομίζω πως πάλι με πιάσανε κοροΐδο. Ίσως πάλι φταίω κι εγώ, που αντιδρώ πάντα ετεροχρονισμένα. Κι εδώ που τα λέμε κι εγώ ...είμαι στα αλήθεια ανοιχτή; Είμαι τουρίστας ή ταξιδιώτης; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως το έχω ανάγκη το ταξίδι. Όχι για να χαλαρώσω ή να ξεκουραστώ. Το' χω ανάγκη γιατί με βοηθάει να προσδιορίσω ποια είμαι, τι είμαι, τι μ' αρέσει, σε τι πιστεύω με ποιανού το μέρος θα πάω. Ποιος εχθρός μπορεί να γίνει φίλος.

Συνεχίζω να λατρεύω τα ταξίδια. Μόνο που τώρα κάπως τα φοβάμαι κιόλας. Καλά μαθημένα τα βουνά στα χιόνια. Μάλλον μόλις απέκτησα ακόμη ένα φόβο που θα πρέπει στο μέλλον να νικήσω...
(από τα Λόγια στο Χαρτί του Ως3).