Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή... ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος…

Του Γεράσιμου Γεννατά

Φίλοι μου αγαπημένοι, γειά σας...

Φίλοι μου αγαπημένοι...

Έτσι ξεκινούσε τα προγράμματά του, τις παρουσιάσεις του ένας πολύ γνωστός και αγαπημένος στο πλατύ κοινό παρουσιαστής πριν από σαράντα χρόνια ίσως! Τότε, σε μια άλλη εποχή, μ' έναν άλλο αέρα, μ' άλλο χρώμα και μ' άλλο άρωμα βέβαια, με τα ίδια προβλήματα όμως και τους ίδιους φόβους.

Φίλοι μου αγαπημένοι λοιπόν: ο ποιητής λέει : «Αν είναι να μιλήσει κάποιος, ας πει για την αγάπη!» κι η παροιμία λέει: «Αγαπώ θα ειπεί αγαπάω». Είδατε ένα τόσο δα γραμματάκι παραπάνω ...και τι μπορεί να κάνει...

Αγαπώ θα ειπεί αγαπάω, ακούτε; Σαν να μην υπάρχει καμιά διαφορά κι όμως αυτό το παραπάνω γραμματάκι, αυτό το μικρό άλφα πόσο πιο πλούσια, πιο λαμπερή, πιο γεμάτη κάνει την ασυναίρετη λέξη.

Αγαπάω σε μια εποχή συντομεύσεων, σε μια εποχή γρηγοράδας, σε μια εποχή που οι υπολογιστές τρέχουν με GHZ, τα αυτοκίνητα τρέχουν με τόσους HP στα τόσα κυβικά, οι αθλητές τρέχουν με αναβολικά και από Δήμητρα γίνονται Μήτσος, ένας κύριος τρέχει με ξεχασμένο ανοιχτό το φερμουάρ του παντελονιού του ...μπααα, μην πάει το μυαλό σας αλλού...τρέχει για να προλάβει το λεωφορείο, το οποίο λεωφορείο τρέχει για να προλάβει το φανάρι, το οποίο φανάρι τρέχει για να προλάβει ν' αλλάξει χρώμα για να προλάβει να περάσει το αντιθέτως διερχόμενο ταξί στο οποίο επιβαίνει ένας άλλος κύριος, ίσως και φίλος ή γνωστός του προηγούμενου που τρέχει για να προλάβει να επιβιβαστεί εγκαίρως στο μετρό το οποίο θα τρέξει υπογείως, θα διασχίσει αφανώς, υπογείως την πόλη η οποία υπεργείως θα συνεχίσει να τρέχει, θα την διασχίσει και θ' αναδυθεί για να προλάβει να βρεθεί ο τελευταίος φίλος στο σταθμό του τρένου. Κι έτσι φτάσαμε στη λέξη που θέλαμε, τρένο. Σ' ένα τέτοιο σταθμό, σ' ένα τέτοιο τρένο χτύπησε και πάλι η καρδιά του μίσους.

Το μίσος, συνηρημένο ή ασυναίρετο είναι τι ίδιο μαύρο, το ίδιο απρόσωπο, το ίδιο παράλογο είτε φοράει ένα σταυρουδάκι στο λαιμό του, είτε μερικές χειροβομβίδες στη μέση του. Κι είναι το ίδιο μαύρο και παράλογο απ' την πρώτη εκείνη ημέρα που ένας πίθηκος σήκωσε ένα μεγάλο κόκαλο σα ρόπαλο και το κατέβασε στο κεφάλι ενός άλλου πίθηκου που πριν από λίγο έπαιζαν μαζί. Είναι το ίδιο μαύρο και παράλογο σ' όλη την ιστορία του πολιτισμένου κόσμου μας από τους ισπανούς και τους πορτογάλους που ακόνισαν πολλές λεπίδες μαχαιριών στους λαιμούς μερικών εκατομμυρίων ινδιάνων, στους σταυροφόρους που γέμισαν πολλά άγια δισκοπότηρα με αίμα στην εκδρομή τους στους άγιους τόπους, από την Ιερά Εξέταση που έκανε χιλιάδες φορές το σταυρό της κάθε φορά που διαμέλιζε κάποιον άνθρωπο που απλώς έλεγε ότι η γη είναι στρογγυλή μέχρι τους πολιτισμένους δυο παγκόσμιους πολέμους, μέχρι την υπερπολιτισμένη USA που τα τελευταία εξήντα χρόνια το κυριότερο προϊόν που παράγει και εξάγει σ' όλο τον πλανήτη είναι ο πόλεμος, για να φτάσουμε και στους μουσουλμάνους που δεν ξέρω, τι ακριβώς θέλουν;

Σώνει και καλά να γονατίζουμε τρεις φορές την ημέρα και να χτυπάμε το κεφάλι μας στο πάτωμα ως προσευχή και να μην τρώει κανείς μας χοιρινό;

Γιατί ρε φίλε, εμένα μ' αρέσει το χοιρινό! Το μίσος, συνηρημένο ή ασυναίρετο, είναι πάντα το ίδιο μαύρο και παράλογο.

Η αγάπη, συνηρημένη ή ασυναίρετη, είναι πιο πλούσια και λαμπερή. Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος.

Ας μην την περνοδιαβαίνουμε τόσο εύκολα, ας εμπιστευτούμε γι' αυτό την ευγένεια, την ανθρωπιά, την κατανόηση, την αναζήτηση και τον πολιτισμό.

Είναι τα μόνα μας όπλα απέναντι στη βαρβαρότητα και τη μισαλλοδοξία...
(από τα Λόγια στο Χαρτί του Ως3).