Η σταυροφορία του τίποτα…

Του Χρήστου Θηβαίου

Είσαι χριστιανός;

Ναι.

Θέλεις να γίνεις μουσουλμάνος;

Όχι.

Είσαι εβραίος;

Ναι.

Θέλεις να γίνεις χριστιανός;

Όχι.

Έτσι μας ρωτούσαν από το Παλαιστινιακό Θέατρο της Ιερουσαλήμ, αυτά τα νέα παιδιά ηθοποιοί στο θέατρο του Πανεπιστημίου στην Bologna.

Bologna ή Bo.

Βέβαια, «Boh?» σημαίνει και «ξέρω 'γω;».

Δεν είναι τυχαίο που η τελευταία κουβέντα που μου είπε ο καθηγητής μου Valerio Marchetti πριν με αποδεσμεύσει από την ακαδημαϊκή μου καριέρα-πορεία, ήταν: «Κανένα κείμενο, είτε είναι σε πάπυρο ή σε χαρτί ή σε οθόνη ή σε κορμί δε δίνει απαντήσεις. Θέτει μόνο ερωτήματα».

Έχετε καθίσει ποτέ μετά από μία κουραστική μέρα, παρκάροντας τα ποδήλατα δίπλα-δίπλα να φάτε στο ίδιο τραπέζι ένα φτηνό σάντουιτς με Παλαιστίνιους και Εβραίους;

Εγώ ναι.

Η Ερυθρά θάλασσα και η λωρίδα της Γάζας, ως τα λιμάνια που μυρίζουν την Κύπρο στην Μεσόγειο, δίνουν άλλη γεύση στα φοιτητικά σάντουιτς. Γιατί, το ποιο ακριβό πιάτο είναι η σιωπή και ο σεβασμός της παρέας.

Κανείς, που γεύεται την φιλία σου, δεν θέλει να επιβάλλει τίποτα δικό του. Θέλει, απλά, να μοιραστεί τον ερωτισμό των ονείρων του. Πάνω σε ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο.

Το βράδυ στην ταβέρνα, μαγειρεύουμε και σερβίρουμε όλοι εκ περιτροπής, εμείς οι φοιτητές, όχι οι φαντάροι του ΟΗΕ. Μαγειρεύεις και σερβίρεις στον υποτιθέμενο εχθρό σου. Εχθρούς μας χρήζει η θρησκεία. Ποια θρησκεία; Του χρηματιστηρίου;

Όλοι οι νεαροί διανοούμενοι, για πάντα, θα ταυτίζονται με τον αντίστοιχο αθάνατο Τσε Γκεβάρα ,που γέννησαν τα χρώματα και η αγωνία του τόπου του.

Ο Χριστός, σταμάτησε στο Έμπολι, θα μπορούσε να σταματήσει και στα καμένα της Πάρνηθας, θα μπορούσε να σταματήσει και στο Villa Mercedes ή στο Allou Fun Park. Αλλά μπορείτε να τον φανταστείτε διαπλεκόμενο ανάμεσα σε οικοπεδοφάγους; Πιστεύετε ότι χάρηκε για το ότι η μάνα του ήταν παρθένα; Ή ήθελε να μείνει στην ιστορία για το ότι η σύντροφός του ήταν πουτάνα; Υπάρχει καμία εικόνα ή μαρτυρία να φοράει μαύρα ράσα; Η μόνη μαρτυρία που θα μπορούσα να πιστέψω να του αρέσουν τα μαύρα ρούχα, είναι να ακούει τον Lou Reed ή τον Jim Morrison, τραγουδώντας «take a walk on the wild side» ή «i need someone who doesn't need me».

Αλλά, ζούμε αλλού. Εδώ, που το Βατοπέδι με όλους αυτούς που έχουν αγκιστρωθεί στα χρυσόβουλα βρακιά του Βυζαντίου, που κέρδισαν οι σκοταδιστές της εκκλησίας με πισωκολλητά επί Τουρκοκρατίας και εδώ που την παγκόσμια ημέρα χωρίς αυτοκίνητο όλοι όσοι μένουν στην Εκάλη, θυμήθηκαν ότι έχουν γκόμενα στο Πέραμα.

«Εγώ, θα πάρω την φυλή μου και θα φύγω. Θα πάμε στον Άραχθο να τραβήξουμε κουπί για τρεις ώρες, να πλύνουμε την ψυχή μας στα νερά και τη σιωπή κάτω από απολιθωμένες ρίζες δέντρων και μεσ' τους κήπους των ματιών αυτού του τόπου, που η κληρονομιά που μας αφήνουν μέσα από μία παράγκα στο ποτάμι και τις παγωμένες κολυμπήθρες, είναι: «τι φοβάσαι Νίκο πιο πολύ στην ζωή σου; Τις ενοχές παιδιά. Οι ενοχές δεν είναι ιδέα, οι ενοχές είναι μία σακούλα γεμάτη σκουπίδια μεσ' στα σπλάχνα μου και δεν τη θέλω. Μακάρι εγώ και όλοι οι άνθρωποι να καταφέρουμε να την πετάξουμε μια μέρα μακριά».

ΥΓ1: η 17 Νοέμβρη είναι Μέσα. Οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες και οι παπάδες που έχουν πάρει μέρος στα μεγαλύτερα σκάνδαλα και εγκλήματα γιατί είναι έξω;
ΥΓ2: Οι πειρατές έχουν ένα χρυσό σκουλαρίκι στο αυτί, γιατί όταν τους βρει κάποιος νεκρούς στη θάλασσα ή στα βράχια, πρέπει ως κώδικα τιμής, να πάρει το σκουλαρίκι σαν αντίτιμο και να τους κάνει μία αξιοπρεπή κηδεία. Εμάς, το χρυσό μας σκουλαρίκι είναι η μουσική μας.

(από τα Λόγια στο Χαρτί του Ως3).