Εξηγήσεις…

Του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Στην προσπάθεια να εξηγήσω τι είναι αυτό που με κάνει και εκτίθεμαι ανεπανόρθωτα τραγουδώντας δεξιά κι αριστερά, οδηγήθηκα στον παρακάτω στίχο:

«Αυτό που μέσα μου ψάχνει κοιτάσματα,

αυτό που μέσα μου χτίζει κελιά,

αυτό που γλιστρά σαν φίδι και χάνεται,

αυτό που κλέβει απ' τους θεούς τη φωτιά...

Αυτό που αφήνεται σαν φύλλο στον άνεμο,

αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή,

αυτό που δροσίζεται απ' την αύρα του σύμπαντος,

που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνά σαν παιδί...

Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημόνευτα,

αυτό που σκιάζει του νου τις αυλές,

αυτό που γίνεται στάχυα την άνοιξη

και το χειμώνα άδειες χελιδονοφωλιές...

Αυτό που ματώνει τη μύτη του παίζοντας,

αυτό που σαν σκόνη αιωρείται στο φως,

αυτό που διαλέγει τις μέρες που θα 'ρθουνε,

που την ίδια ώρα είναι φίλος κι εχθρός...

Αυτό που μιλά και μιλιά δεν ακούγεται,

αυτό που σωπαίνει και μου παίρνει τ' αυτιά,

αυτό που γλυκά το ταΐζω παινέματα,

που τα βάζει στη γλώσσα του και τα φτύνει μετά...

Αυτό που με ξέρει σαν κάλπικο νόμισμα,

αυτό που δεν ξέρω να περιγράψω σωστά,

αυτό που δεν ξέρεις ούτε συ που μ' αγάπησες.

(από τα Λόγια στο Χαρτί του Ως3).