Τι δεν έμαθε ο Θεός…

Του Φίλιππου Πλιάτσικα

Σκέφτομαι κάποιες φορές τι απ' όλα αυτά που λαμβάνουμε ως πληροφορίες, είναι αλήθεια και τι τελείως ψεύτικο. Αν κρίνω απ' το χώρο της μουσικής που το ξέρω λίγο πιο καλά, πιο πολύ ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα φτιαγμένη κυρίως για λόγους που εξυπηρετούν βεβαίως πολλά «άλλα» πράγματα, παρά στην ίδια την πραγματικότητα.

Παρακολουθώ με περιέργεια την (με λυσσαλέα επιμονή είναι αλήθεια) παρουσίαση ως υπέρ αστέρων διάφορων τύπων που στην πραγματικότητα περνούν σχεδόν αδιάφοροι στον κόσμο. Αυτό συμβαίνει βέβαια σε όλους τους χώρους και σε όλους τους τομείς της ζωής μας, κι όχι μόνο στη μουσική. Η μουσική και η τέχνη γενικότερα είναι απεικόνιση του όλου.

Το αποτέλεσμα της μακροχρόνιας αυτής κατάστασης είναι η δημιουργία τόσων πολλών πλασματικών αναγκών, που μας έχουν εγκλωβισμένους στην πολυτελέστατη ελευθερία μας. Το νιώθω αυτό και στους καλλιτέχνες που υπηρετούσαν μέχρι τώρα με συνέπεια την τέχνη τους, γιατί βλέπω την αγωνία τους να υπάρξουν σε αυτή την υποτιθέμενη νέα εποχή κάνοντας πράγματα που δεν τους ταιριάζουν και σε αρκετές περιπτώσεις ίσως και να μην τους τιμούν.

Είναι απίστευτο για μένα να ακούω από ανθρώπους με «ανήσυχο πνεύμα» να θεωρούν αυτονόητο ότι είναι σωστό να σέρνονται πίσω από την εποχή, παρά να την προκαλούν και να προσπαθούν να την οδηγήσουν.

Μου φάνηκε περίεργο όταν πριν από χρόνια άκουσα τον προηγούμενο νομίζω πλανητάρχη να ξεστομίζει και δημόσια πλέον τις ιδέες περί παγκοσμιοποίησης, εξαφάνισης της διαφορετικότητας και λείανσης των διαφορών, που ήταν για χιλιάδες χρόνια το αλατοπίπερο της ζωής και των πολιτισμών.

Ήμουν σίγουρος ότι για μια ακόμη φορά θα επέμβει στα σχέδια αυτά ο απρόβλεπτος ανθρώπινος παράγοντας και θα τα διαλύσει. Σκεφτόμουν, πως είναι δυνατόν να θεωρείται σίγουρο ότι όλα αυτά θα τα καταπιούν αμάσητα λαοί που έχουν στήσει την ιστορία τους, πάνω στις ακριβώς αντίθετες ιδέες.

Υπάρχουν στιγμές που νομίζω ότι είχα κάνει λάθος, κυρίως βλέποντας τι συμβαίνει στο χώρο που με αφορά, στο χώρο της τέχνης.

Ευτυχώς όμως όταν ανοίγω την πόρτα στον πραγματικό κόσμο που ακούγεται, που βράζει, που έχει μυρωδιές, που εξακολουθεί να ερωτεύεται με πάθος και υπερβολή, χαμογελάω πονηρά.

Τι δεν έμαθε ο Θεός

Ακούω μια κρυφή οργή, να μπαινοβγαίνει απ' τις πόρτες

Μετά μια μακριά σιωπή να κόβει τις δικές της βόλτες

Τι δεν έμαθε ο θεός, αλήθεια πως δεν είδε τόσα

Ο νόμος στο αίμα πιο σκληρός κι ο χρόνος χάνεται στα φώτα

Γιατί εξατμίζομαι τις νύχτες, γιατί γίνομαι καπνός

Τι δεν ξέρω, τι δεν είδα, τι να πω

Που έχουν κρύψει την ελπίδα, τι δεν έμαθε ο θεός

Πως μπορεί να μη το ξέρει ούτε αυτός.
Πρέπει να δικαιολογείς και τον αέρα που αναπνέεις

Τις νύχτες αν θα κοιμηθείς αν στέκεσαι ή αν καταρρέεις

Τι δεν έμαθε ο θεός αλήθεια που του κρύψαν τόσα

Ο λάθος φαίνεται σωστός, κάτω απ' τα καινούργια φώτα...

(από τα Λόγια στο Χαρτί του Ως3).