Τζαζ με θαλασσινά…

Του Δημήτρη Σταρόβα

Πριν από μερικές ημέρες έλαβα μια πρόσκληση για μια συναυλία σε ένα τζαζ κλαμπ της Αθήνας. Ήταν για τη συναυλία εξαίρετου καινοτόμου μουσικού Steve Turre. Ο Turre παίζει άριστα τρομπόνι και είναι γνωστός από τις συνεργασίες του με τα μεγαθήρια Dizzie Gillespie, Pasquito D' Rivera, Arturo Sandoval και βάλε. Κυρίως όμως το μουσικόφιλο κοινό τον γνωρίζει από τα κοχύλια που χρησιμοποιεί σαν πνευστά όργανα!

Τζαζ με θαλασσινά ένα πράγμα. Πως λέμε. σπαγγέτι με θαλασσινά!

Το αποτέλεσμα, βέβαια, είναι εκπληκτικό. Πολύ καλή μουσική και μουσικοί, άψογα παιξίματα και γενικότερα μια ατμόσφαιρα μαγική, με τους ήχους να κυκλοφορούν στον χώρο και να σε ταξιδεύουν, με έναν τρόπο που μόνο η μουσική ξέρει και μπορεί.

Παρακολουθώντας τον κύριο Steve Turre να παίζει με τα κοχύλια του, άρχισαν να τριγυρίζουν στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις.

Εδώ και αρκετό καιρό ασχολούμαι με τη τεχνολογία. Έχω, φυσικά, ηλεκτρονικό υπολογιστή, τον οποίο χρησιμοποιώ και για ψυχαγωγικούς αλλά και επαγγελματικούς σκοπούς-σχετικούς με τη μουσική-, όπως οι περισσότεροι συνάδελφοι που γνωρίζω.

Η αλήθεια είναι ότι οι δυνατότητες που σου παρέχει ένα pc είναι σχεδόν απεριόριστες. Είναι αλήθεια, επίσης, ότι με ένα καλό πακέτο προγραμμάτων και παιχνιδιών ενδέχεται να κλειστείς σε ένα δωμάτιο και να περάσει μία βδομάδα χωρίς να το καταλάβεις.

Ποιος; Εσύ; Που όργωνες τις αλάνες πιτσιρικάς με μια φέτα ψωμί με λάδι και ρίγανη. Εσύ, που, μια μέρα αν δεν βρισκόσουν με τα φιλαράκια σου, θα πάθαινες κατάθλιψη. Εσύ, που άκουγες τις προάλλες τον φίλο σου τον Νίκο να σου παραπονιέται για τον γιο του, που το περασμένο καλοκαίρι, αν και κάνανε δυο μήνες διακοπές στη Χαλκιδική, μπήκε τρεις φορές στη Θάλασσα, επειδή ήταν «απασχολημένος» με τον υπολογιστή του.

Μια στιγμή όμως. Εσύ δεν είσαι που πατάς μερικά κουμπάκια και γίνονται πράξη τα περισσότερα από αυτά που έχεις να κάνεις; Που διάβαζες προχθές πως σε μερικά χρόνια θα υπάρχει η δυνατότητα να αλλάζεις αρκετά από τα ζωτικά σου όργανα με μια «επεμβασούλα» και να γίνεσαι καινούργιος, με προδιαγραφές να ζεις εκατόν πενήντα χρόνια; (Εγωιστικό ε;) Ή μήπως δεν είσαι εσύ που καρπώνεσαι όλα τα καλούδια που η τεχνολογία σου προσφέρει;

Ναι, δεν λέω, αλλά όμως. Άστο μεγάλε, κάηκες.

Τελικά, σε μερικά πράγματα πρέπει να είναι κανείς απόλυτος, αλλιώς τον τρώει το γνωστό σαράκι που χτυπάει όλους αυτούς που έχουν δύο ή πολλές φορές περισσότερες απόψεις για καθετί και δικαιολογούνται λέγοντας, στον εαυτό τους κυρίως, ότι είναι άτομα με 'εσωτερικές ανησυχίες'.

Και τέτοιες στιγμές θυμάμαι τη γιαγιά μου τη συγχωρεμένη που μου ‘λεγε:

«Δημητράκη, πουλάκι μου, να προσέχεις γιατί ο Τούρκος λέει: Μπισκινί οτούρ γκελένεν γκίνι ορσούν αμά».

Τι θα πει αυτό γιαγιά;

«Αυτό που σου λέω!...».

(από τα Λόγια στο Χαρτί του Ως3).