Μια ερωτική εξομολόγηση της προκοπής…

Του Χρήστου Παπαμιχάλη

Θυμάσαι καμιά ερωτική εξομολόγηση της προκοπής; Θυμάσαι να κάνεις ακόμα; Δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη τεχνική. Αυτό που σκέφτεσαι, το λες. Το κάνεις post - it, μαγνητάκι στο ψυγείο, κηρομπογιά στον καθρέφτη, δυο γαμημένα τριαντάφυλλα, μια βόλτα μέχρι τον Λυκαβηττό, όπως παλιά, ένα χάδι, ένα χαμόγελο. Κάντο κάτι πάντως. Σε έχει φάει κι εσένα η συνήθεια.

Θέλω να καταφέρω να κάνω πάλι μια ερωτική εξομολόγηση της προκοπής. Και μου το θυμίζουν όλα γύρω μου. Στην αρχή το τελευταίο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου, ο Άνεμος Κουβάρι: «...Κυρίως επειδή, αυτό που λέει ο Πασένοβ, πως ένας άνθρωπος στους 11.378.802 θα τύχει να συναντήσει κάποιον άλλον και να μοιάζουν σε πάνω από είκοσι συνήθειες - κι απ' αυτούς τους ανθρώπους που μοιάζουν, μόνο ένας μέσα στο τριακονταπεντάκις εκατομμύριο θα μπορούσε να αγαπήσει έναν όμοιο και ένας στο δωδέκατο εκατομμύριο θα μπορέσει και να αγαπήσει τον όμοιο και να αγαπηθεί απ' αυτόν; Είμαι τρελή ή τα Μαθηματικά κάνουν λάθος;...»

Κι αμέσως μετά στις διαδρομές σπίτι - δουλειά - σπίτι με το μετρό, «Το κορίτσι με τα πορτοκάλια» του Jostein Gaarder. Και αμέσως μετά το «Χαίρε παραμύθι μου» της Ελένη Γκίκα, με δυο ήρωες που φωνάζει ο ένας τον άλλον Λίλια και Βλαδίμηρο, και ερωτεύονται έχοντας στη μασχάλη τους τα «Ερωτικά Γράμματα στη Λίλια Μπρικ» του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι: «Αγαπητό κι εξαίσιο Λιλιόκον! Μην αρρωσταίνεις, για τον Θεό! Αν ο Όσκα δεν σε φροντίσει και δεν μεταφέρει τα πνευμόνια σου εκεί που πρέπει, εγώ θα σου φέρω στο σπίτι ένα πευκοδάσος και μέσα στο γραφείο του Όσκα θα στήσω μια θάλασσα όπως τη θέλω εγώ. Αν το θερμόμετρο σου ανέβει πάνω από το 36, θα του κόψω τα πόδια... Σε σφίγγω στην αγκαλιά μου μέχρι τα κόκαλά σου να τρίξουν. Ο Βολόντια σου.»

Και μετά ήρθε το Poster του Νίκου Ζούδιαρη, για μια σχέση, για μια πόλη και την σχέση τους, και για δύο ήρωες που νιώθουν, αλλά δεν προλαβαίνουν να πουν. Γιατί ζουν εδώ. Σ' αυτήν την πόλη. Και ζουν όπως όλοι μας. Και θέλουν να τα πουν, τα ομολογούν όλα στον εαυτό τους. Αλλά μάλλον δεν προλαβαίνουν. Και δεν προλαβαίνουν να τα κάνουν ούτε post it, ούτε ένα μαγνητάκι στο ψυγείο, ούτε κηρομπογιά στον καθρέφτη, ούτε δυο γαμημένα τριαντάφυλλα, ούτε μια βόλτα μέχρι τον Λυκαβηττό, όπως παλιά, ένα χάδι, ένα χαμόγελο. Και χάνονται έτσι επειδή δεν νίκησαν την συνήθεια.

Μωρό μου στο αφιερώνω, γιατί είσαι η Χάρις μου, η χαρά μου και η ζωή μου όλη:

Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές

κι ήταν η σχέση μας αυτές

χάιδεψέ τες αν τις δεις ποτέ

Κι έπειτα το χρόνο μέτρησα να δω αν προλαβαίνω να σου πω

Από 'μένα πόσα δεν μπορώ

Ό,τι κι αν γίνει ένα λες

πως μ' αγαπάς χίλιες φορές

Κι αν μείνει τ' όνειρο μισό

κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό

Ένα να λες σαν να 'ναι χτες

Πως μ' αγαπάς χίλιες φορές

Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω

να μην μπορώ να τ' ανεχτώ

και δεν βρήκα ούτε ένα

Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω

αν είν' τα λάθη μου εδώ και δεν έλειπε κανένα...

(από τα Λόγια στο Χαρτί του Ως3).