Όταν σβήσουν τα φώτα...

Του Διονύση Τσακνή

Είναι γνωστή η ιδιομορφία του επαγγέλματός μας. Η τέχνη και γενικά, η δημιουργία είναι συνυφασμένη με δρόμους μοναχικούς. Σπάνια, ένα έργο τέχνης, δεν είναι έργο ενός. Σκέψου έναν πίνακα ζωγραφικής, ένα γλυπτό, ένα ποίημα, ή ένα διήγημα. Δύσκολο, ως αδύνατο να μοιραστεί κάποιος τη σύλληψη της ιδέας και την υλοποίηση της, από κοινού με άλλους.

Όχι πως στο απώτερο ή πρόσφατο παρελθόν δεν είχαμε παραδείγματα περί του αντιθέτου, αλλά σχεδόν κανένα μνημειώδες έργο δεν έχει δύο υπογραφές. Ακόμα και σε αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις, (Ικτίνος, Καλλικράτης) οι αρμοδιότητες, ήταν σαφώς μοιρασμένες και προκαθορισμένες εξ' αρχής, πράγμα που όχι μόνον δεν αναιρεί, αλλά ενισχύει θα έλεγα, την αρχική διαπίστωση.

Αυτό, εξηγεί ως ένα βαθμό και την αποκοπή μας από τον στενό περίγυρο του σιναφιού και την επιλογή μοναχικών δρόμων, στην ίδια τη ζωή. Δύσκολα συναντάς φιλίες ανθρώπων που τους συνδέει η ίδια επαγγελματική ιδιότητα. Πολλώ μάλλον στην τέχνη, όπου οι κανόνες του παιχνιδιού, που ειρήσθω εν παρόδω, άλλοι έθεσαν για λογαριασμό των δημιουργών, ορίζουν εξ αρχής τον ανταγωνισμό ως πρωτεύον.

Παγιδευμένοι σ' αυτή τη λογική, δείχνουμε να αδιαφορούμε για το κοινό -καλώς εννοούμενο- επαγγελματικό συμφέρον, για την ανάγκη στοιχειώδους προστασίας του έργου μας, για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας στην υγεία και την ασφάλιση, ενώ παράλληλα, αφήνουμε χώρο και επιτρέπουμε τον πλουτισμό τρίτων σε βάρος μας, τον έλεγχο της συμπεριφοράς ή των κινήσεών μας και το χειρότερο, εμπιστευόμαστε τη διαχείριση του όποιου τάλαντου διαθέτουμε, σε ανθρώπους αμφιβόλου ποιότητας ή προσόντων.

Εποχές δόξας, όλοι γνωρίσαμε ή θα γνωρίσουμε. Εποχές επιτυχιών, το ίδιο. Δεν ξέρω πόσοι από μας είμαστε έτοιμοι για την αφάνεια ή την αποτυχία, αλλά ένα είναι σίγουρο: Θα μας επισκεφτούν κι αυτές όπως οι πρώτες.

Το έργο που θα αφήσουμε (αν επιτρέψει ο χρόνος κάτι τέτοιο) θα κριθεί από άλλους, μεταγενέστερους. Εμείς, καλό είναι να σκεφτούμε το πώς μπορούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, (με ό,τι σημαίνει ο όρος) τώρα και στο μέλλον και κάτι τέτοιο, καιρός είναι, να αρχίσουμε επιτέλους να το συζητάμε. Καλοί είναι και οι χρυσοί δίσκοι και τα βραβεία και οι γεμάτες αίθουσες, αλλά καλύτερο από όλα είναι ένα αξιοπρεπές αύριο, όταν τα φώτα θα έχουν σβήσει.

Βλέπεις γνωρίζω (όπως κι εσύ άλλωστε) αρκετούς συναδέλφους, που εκλιπαρούν για μια τιμητική καλλιτεχνική σύνταξη και ζουν(;) μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Maas Media

Καλημέρα λοιπόν ακροατή κι ακροάτρια

ειμ' ο άλλος σταθμός μιά φωνή με επάρκεια

δεν υπάρχω στην τύχη μα σου μοιάζω εγώ

σου χαιδεύω τ'αυτιά κι είμαι πάντα εδώ.

Καλημέρα λοιπόν αναγνώστη μυστήριε

έχω νέα σκληρά στις σελίδες μου κύριε

φονικά και ληστείες και προφίλ συγγενών

είμαι θύτης και θύμα των δικών σου καημών.

Καλημέρα ξανά με κραυγές κι αποκόμματα

κι άμα είσαι καλός θα σου δείξω και πτώματα

να έχεις γνώμη για όλα θα ρωτάμε εμείς

ετοιμάζουμε γκάλοπ στον αέρα θα βγείς.

Καλησπέρα λοιπόν θεατή αθεράπευτε

μ' ένα ζάπινγκ τρελό σε βουρλίζω βρε άθλιε

δίνω χρώμα και λάμψη στη φτωχή σου ζωή

καληνύχτα κοιμήσου ραντεβού το πρωί.

Γειά χαρά σου λοιπόν Ελληνάκι μου αδιάφορο

μ' ένα φάλτσο ρεφρέν θα ξυπνήσεις και αύριο

μ' ένα έρωτα άδειο με πυξίδα στραβή

σε παγίδα στημένη στη γνωστή συνταγή.

(από τα Λόγια στο Χαρτί του Ως3).